Train to technology !! thoughts random- randomly expressed

By
Train Journey! 
Slow local! Going from one station to the next. Enjoyed it thoroughly.
It was fascinating and fulfilling! I took a slow local from Santacruz to Elphinstone, starting from buying the ticket, climbing up the staircases and escalators, busy people, and backpacks on the front. (When asked, one girl replied for safety reasons.) But a big but: there is a big difference in 20 years. 
The noise of chattering has been reduced to a greater extent. Should I say thanks to technology? Or should I feel sad that technology has isolated individuals?
Either busy listening to songs, few pretending to listen to them, few people speaking from their late monthly cycle to mum-in-law's issues, everything under the Sun, oblivious to others...
Casual conversation and getting to know and help one another all faded slowly into the distant horizon.

Hindsight !!!     
Why not think in these terms? The world has become compact with palm-sized equipment; you don't need to take time off to meet near and dear ones. All love and hate are just a keypad away. Using it efficiently and blaming it is obviously our choice. 
What's required as a tool of communication is such handy equipment. This piece of equipment now functions in ways that were not possible before.
 From banking shopping to online transactions from food to white goods, you name it and have it. 

Adapting to technology has become a child's play for people like us born in the late 1950s and 1960s. 

At the same time, yearning for old times is stressful for us. 
The physical warmth and exchange of pleasantries like visiting each other on special occasions, unannounced surprise visits of cousins near and far, casually dropping in to stay for a couple of days, sudden night show movies,  devotional mood to go to temples and just sitting in the terrace and gossip about the neighborhood boys and girls, wearing same color dresses, playing make believe skits, writing songs of our own and singing in totally not synchronizing voices. 
Utter innocence, no deceit, no jealousy, and no bias. 
Parents never treated anybody as unimportant. They loved everyone in the family and their kin and kin were the same. They were not partial or biased in sharing anything and showed immense hospitality despite economic conditions.
The aforesaid experiences are priceless, but they are lacking in this age of technology. We miss them because we went through them. The current generation doesn't miss them because they haven't experienced them. One can only miss them if one has had a taste of them. 
A 20-minute train journey has taken the thought train from here to the past, one generation to the other, the boon and bane of technology.

It is all in the mind. Enjoy the moment and go with the flow. Don't pine for what is not.



Comments

Post a Comment

leave your feedback please

Popular posts from this blog

அங்கும் இங்கும் -கல்யாணமே வைபோகமே!

By
அங்கும் இங்கும் -கல்யாணமே வைபோகமே!  இடம் சென்னை-தமிழ்நாடு-இந்தியா  மயிலாப்பூர் தெற்கு மாடவீதியில் வெள்ளீஸ்வரர் கோயில் வாசலில் இருக்கும் பூக்காரி செங்கமலம், சாமிநாதனை பார்த்து சிரித்தவாறே 'என்ன அய்யா கல்யாணமா ?'என்றாள்.'அமாம்.பத்திரிகை வந்தவுடன் தரேன், கண்டிப்பா வந்துடு. கல்யாணம் முடியறவரைக்கும் கூட ரெண்டு முழம் பூ குடுத்துடு' என்றவாறே பூவை வாங்கிக்கொண்டு நகர்ந்தார். கோயில் வாசலில் வெளியே வந்து கொண்டிருந்த குருக்களும் 'கல்யாணமா? கேள்விப்பட்டேன், சந்தோஷம் மாமா'! என்றார். 'ஆமாம்' வாங்கோ, கண்டிப்பா' என்றார் ஸ்னேஹமாக சிரித்துக்கொண்டே. வீட்டிற்கு வந்தவுடன், தன்னுடைய நோட்டுப்புத்தகத்தில் கல்யாண அழைப்பிதங்கள் பக்கத்தை திறந்து, பூக்காரி செங்கமலம் , கோயில் விஸ்வநாத குருக்கள் என்று எழுதிக்கொண்டார். உள்ளிருந்து தண்ணீர் கொண்டுவந்த மனைவியிடம் 'லட்சுமி, இதுவரைக்கும் 321பேர் ஆயிடுது, உனக்கு தெரிஞ்சவா யாராவது இருந்த இந்த பக்கத்தில எழுதிடு, யாரும் விட்டு போய்ட கூடாது கேட்டியா,' என்றார். லக்ஷ்மியும் 'நீங்க சொல்றது ரொம்ப வாஸ்தவம், இருந்திருந்து முதல் கல்யாணம...
Read more

ஆஹா, இது மிக மிக அருமையான யோசனை.

By
டெல்லியில் இருந்து அண்ணாவும் கிளம்பிவிட்டான். அமெரிக்காவில் இருந்து அக்காவும் புறப்பட்டுவிட்டாள். அப்பாவுக்கு ஒரு நாள் முன்பு மிகவும் உடம்பு நலமில்லாமல் போக, டாக்டர் வந்து பார்த்துவிட்டு சொந்தக்காரங்களுக்கு சொல்லிவிடுங்கள் என்று சொல்லிவிட்டு போனார். அப்பாவிற்கு எப்படி இருந்தாலும் 94 வயதாகி விட்டது, முடிய போகிற வாழ்க்கைதானே என்று எல்லோரும் அலட்சியமாக இருக்கும் பொழுது, அவர் சுறுசுறுப்பாக தனது வேலையை பார்த்துக் கொண்டு காலையில் எழுந்து, குளித்து, பூஜை முடித்து, தன் வேலையை பார்த்துக் கொண்டு தேமென்று இருப்பார். சாயங்கால வேலைகளை பளிச்சென்று நெற்றியில் விபூதி பட்டையாக இட்டுக் கொண்டு அந்த சாய்வு நாற்காலியில் அமர்ந்து தொலைக்காட்சியில் இருக்கும் சீரியல்களை ஆறு மணிக்கு ஆரம்பித்து படுக்கச் செல்லும் வரை பார்ப்பார். இதற்கு நடுவில் ஏழே கால் மணிக்கு சென்று உணவு அருந்தி விட்டு வந்து விடுவார். இந்த டிவி சீரியல் பார்க்கும் பொழுது தான் அவருடைய கான்சென்ட்ரேஷன் எவ்வளவு என்று சொல்ல முடியாது. யார் வந்தாலும் தெரியாது, யார் போனாலும் தெரியாது. அணுகுண்டு விழுந்தால் கூட தெரியாது என்று சொல்லலாம். மதிய வேளைகளில் வரும...
Read more

வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு

By
வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு எழுத உட்கார்ந்தேன் எதை எழுதுவது என்று புரியவில்லை. யோசித்துப் பார்த்தால் நிறைய விஷயங்கள் நடந்து விட்டன ஏப்ரல் 17ஆம் தேதி அன்று இந்த அமெரிக்க இமிகிரேஷன் அலுவலகத்தில் குடிமக ளா க ஒரு உறுதி எடுத்துக் கொண்டேன். இன்றிலிருந்து இந்த நாட்டிற்காக நான் சண்டை போடுவதில் இருந்து எந்தவிதமான காரியமும் , இந்த நாடு மேம்படுவதற்காக செய்வேன் என்று உறுதிமொழி எடுத்துக் கொண்டேன்.  மனதில் லேசாக வலித்தது  பறவைகளை ப்   பார்க்கும் பொழுது அவர்களுக்கு என்ன விசா தேவையா இல்லை ஒரு குடியுரிமை தான் தேவையா ?  எங்கு வேண்டுமானாலும் பறந்து சென்று கொண்டு சந்தோஷமாக  இருக்கின்றன . மீன்களைப் பார்த்தால் அந்த கடலில் இருந்து இந்த கடலுக்கு ம்,  இந்த கடலிலிருந்து அந்த கடலுக்கு ம், நதியில் இருந்து  கடலுக்கு ம்  என்று சென்று கொண்டே இருக்கின்றன. இயற்கை எல்லா இடத்திலும் தன் வேலையை பார்த்துக் கொண்டு சமத்தாக சென்று கொண்டிருக்கிறது.   ஆனால் இந்த மனிதர்களிடம் மட்டும் எத்தனை கட்டுப்பாடுகள் எத்தனை விதமான கஷ்டங்கள் என்று யோசித்துப் பார்க்கையில...
Read more